(Με αφορμή τα όσα γίνονται στη Συρία)
Μια από τις πλέον μισητές εικόνες που έχουν καρφωθεί για πάντα στο μυαλό μου, είναι αυτή που είχα δει στην τηλεόραση την κυρία Κλίντον και πανηγύριζε τον θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι. Τον τόσο ατιμωτικό μάλιστα για άνθρωπο θάνατο.
Εκείνον τον ηγέτη ενός λαού και μιας χώρας, -της Λιβύης- εγώ τον αγαπώ πολύ και ας τον λένε κάποιοι ακόμα και τώρα δικτάτορα... (Το "Πράσινο Βιβλίο" είναι από τα πρώτα -και τα πλέον σημαντικά που έχω διαβάσει στη ζωή μου- κι ίσως κάποια στιγμή το ξανα πιάσω στα χέρια μου αν καταφέρω και ανακτήσω τη βιβλιοθήκη μου, με τις τόσες εξώσεις που έχω υποστεί στο Ρέθυμνο...)...
Ας πάνε να δούνε τώρα πως έγινε η Λιβύη και ας αναλογιστούν πως ήταν στα χρόνια του Καντάφι.
"Μα, δεν έκανε εκλογές!" ακούω κάποιους υπερδημοκράτες φιλελεύθερους και νεοφιλελεύθερους και λένε (...με τόσο σανό που τρώνε, λογικό να έχουν παραισθήσεις).... Διότι, βλέπετε και το ζείτε, εμείς π.χ. στην Ελλάδα, και σ' όλη την πολιτισμένη Δύση που κάνουμε εκλογές και δημοψηφίσματα έχουμε κατακτήσει τον υπέρτατο βαθμό λαοκρατίας και ευημερίας των ανθρώπων.
Ω! ναι...
...........
-Δ.Τζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου