Σπύρος Μαρνιέρος: Ο συγγραφέας των Ολοκαυτωμάτων του Κέντρους

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

             ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ           

                      Σπύρος Μαρνιέρος                

Τέτοιες μέρες το 2001, έφυγε από τη ζωή ένας πολύ αγαπημένος φίλος μου και εξαιρετικός συνεργάτης - αρθρογράφος στην εφημερίδα μου "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" στο Ρέθυμνο. Ο Σπύρος Μαρνιέρος. Σ' εκείνον τον άνθρωπο υποκλίνομαι πάντα και ο θάνατος του, μου στοίχισε πολύ... Του οφείλω πολλά... Τι να πρωτογράψω, τι να πρωτοπώ... Είμαι πια 52 ετών.. ξέρω σε ποιους οφείλω το όποιο καλό μπορώ να έχω μέσα μου.... Ασφαλώς στους γονείς μου, επίσης και σε ανθρώπους όπως ο Σπύρος Μαρνιέρος. (...και ο γιατρός ο Μιχάλης Χριστοφοράκης βέβαια..)

~~~~

Οι ναζί καταχτητές είχαν σκοτώσει τ' αδερφάκι του τον Γιώργο Μαρνιέρο, 16 χρονών παλληκαράκι, έπαιζε και λύρα, υπάρχει φωτογραφία... Η μάννα του η κυρία Αθηνά που έφταξε τα 100, εμβληματική φυσιογνωμία του Ρεθύμνου... Του Σπύρου η γυναίκα πέθανε νωρίς... Κωνσταντίνα Πανταζή την έλεγαν και τόση αγάπη σε ζευγάρι εγώ δεν έχω ξανασυναντήσει... (Με μία εξαίρεση σε δυό παλιούς Ρεθεμνιώτες τον Βαγγέλη και την Ειρήνη Σχοινά. -Θα πω άλλη ώρα...)...

~~~~

Ο Σπύρος Μαρνιέρος έγραψε την ιστορία και τα μαρτύρια των χωριών του Κέντρους. Πρωτογνωριστήκαμε το 1985. Στα "Ρεθεμνιώτικα Νέα". Αγαπημένος ξάδερφος του και συνεργάτης του ο Νίκος Κοκονάς. Επίσης ο Στέργιος Μανουράς. Αργότερα, μέσω του Σπύρου ευτύχησα να γνωρίσω τον Μιχάλη Καυκαλά, τον Σπύρο Λίτινα, τον Γιώργο Γιαννακουδάκη... τόσους και τόσους αγωνιστές, τόσες και τόσες αγωνίστριες... Η πολύ αγαπημένη συνάδελφος Εύα Λαδιά, μπορεί πάρα πολλά περισσότερα για τον Σπύρο να πει...

~~~~

Δυό περιστατικά:

> Eίναι βράδυ, έρχεται ο Σπύρος από το γραφείο της "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ" (τότε είχα επαγγελματική στέγη) να με πάρει να πάμε να πιούμε μια ρακή, να κουβεντιάσουμε τα δικά μας... Ο Σπύρος ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ονομαατοογικής Εταιρείας, είχαμε πολλά να πούμε... Βλέπω εγώ, ο Σπύρος κρατάει μια τσάντα με ένα παιδικό παιχνίδι. Αυτό δεν μπορούσα να το αιτιολήσω, ο Αποστόλης του δεν είχε ακόμα παντρευτεί, εγγόνι δεν υπήρχε... Πάμε να πιούμε την ρακή, τον ρωτάω:

"... καλά, αυτό το παιχνίδι για ποιό παιδάκι είναι;"

- Έχω ένα φιλιοτσάκι, μου λέει... Τσιγγανάκι είναι. Στο Ηράκλειο το γνώρισα. Δεν ήθελε κανείς "από εμάς" να το βαφτίσει... Το βάφτισα εγώ και θα πάω αύριο να δω τους συντέκνους μου και το φιλιοτσάκι μου... 

~~~~

Ο Σπύρος ήταν ήδη αντιρατσιστής πριν εμείς αντιληφθούμε τι θα πει ρατσισμός... (Ο Γιάννης Παπιομύτογλου, ξέρει περισσότερα...)

~~~~

> Ο Σπύρος ήταν και θρησκευόμενος άνθρωπος, σεβόμουν τις απόψεις του, σεβόταν τις δικές μου. Έχει ανακαλύψει τον Άγιο Μαθιό (Μαθιό, όχι Ματθαίο! Αμαριώτη ήρωα) του χτίζει εκκλησάκι, αγωνίζεται για την "αναγνώριση" του από την Εκκλησία, τα καταφέρνει! έχει αφήσει τελευταία την εικονογράφιση του Αγίου Μαθιού, την αναθέτει στον αγιογράφο παπα Σπύρο Παπαιωάννου.

Είμαστε στο γραφείο, κινητά υπήρχαν τότε στην πρώτη εμφάνιση τους, χτυποά το τηλέφωνο του Μαρνιέρου, ήταν ο αγιογράφος, τον ρωτούσε πως να αγιογραφήσει τον Άγιο Μαθιό, νέο; γέρο; με γένια; χωρίς γένια; Προβληματίεται ο Σπύρος, κλείνει το τηλέφωνο, ζητάει τη γνώμη μου... Εγώ του απαντάω ότι από τέτοια δεν ξέρω.. 

"Εσύ, ανακάλυψες τον Άγιο εσύ να τον περιγράψεις.."

Σηκώνει το τηλέφωνο ο Σπύρος και του λέει ορθά-κοφτά:

"Παπά-Σπύρο, έχω προβληματιστεί πολύ... Λοιπόν... Εμένα θα κοιτάζεις και θα ζωγραφίζεις τον Άγιο Μαθιό..."...

...Και έτσι συνέβη πράγματι...

~~~~

(Ένα ελάχιστο για τον αγαπημένο μου φίλο Σπύρο Μαρνιέρο)

- Δ.Τζ....

Εδώ θα δείτε ένα εξαιρετικό σημείωμα της Εύας Λαδιά για τον Σπύρο Μρνιέρο:
http://www.rethnea.gr/article.aspx?id=27952